นับตั้งแต่ทศวรรษ 1970 เป็นต้นมา รัฐบาลนักอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมและผู้สนับสนุนรถไฟได้ส่งเสริมการใช้รถไฟมากขึ้น เนื่องจากประหยัดเชื้อเพลิง มากขึ้น และปล่อยก๊าซเรือนกระจก น้อยลง เมื่อเทียบกับการขนส่งทางบกรูปแบบอื่นๆ รถไฟความเร็วสูงสร้างขึ้นครั้งแรกในทศวรรษที่ 1960 ได้พิสูจน์แล้วว่าสามารถแข่งขันกับรถยนต์และเครื่องบินในระยะทางสั้นถึงปานกลางได้ รถไฟฟ้ามีความสำคัญมากขึ้นตั้งแต่ทศวรรษ 1970 โดยเป็นทางเลือกแทนทางหลวงที่แออัดและเป็นวิธีการส่งเสริมการพัฒนาเช่นเดียวกับรถไฟฟ้ารางเบาในศตวรรษที่ 21 รถไฟบรรทุกสินค้ายังคงมีความสำคัญต่อการขนส่งสินค้าจำนวนมาก เช่น ถ่านหินและเมล็ดพืช รวมถึงเป็นวิธีการลดความแออัดของการจราจรบนถนนโดยรถบรรทุกสินค้า ในขณะที่รถไฟทั่วไปวิ่งบนรางที่ค่อนข้างเรียบซึ่งมีรางสองราง แต่ก็มี รถไฟ เฉพาะทางหลายขบวนซึ่งมีรูปแบบการทำงานที่แตกต่างกันอย่างมาก โมโนเรลทำงานบนรางเดียว ในขณะที่กระเช้าไฟฟ้าและรางแร็คได้รับการออกแบบมาโดยเฉพาะเพื่อเคลื่อนที่ไปตามทางลาดชัน รถไฟทดลอง เช่นรถไฟแม็กเลฟ ความเร็วสูง ซึ่งใช้การลอยด้วยแม่เหล็กเพื่อลอยเหนือทางเดิน กำลังอยู่ในระหว่างการพัฒนาในปี 2020 และมีความเร็วสูงกว่ารถไฟทั่วไปที่เร็วที่สุดด้วยซ้ำ รถไฟที่ใช้เชื้อเพลิงทางเลือกเช่นก๊าซธรรมชาติและไฮโดรเจนเป็นอีกหนึ่งการพัฒนาในศตวรรษที่ 21